Rozdział pierwszy

Czy uwierzyłabyś w to, że jedno miejsce może odmienić Ci życie? Ja nigdy w siebie nie wierzyłam i zawsze byłam nieśmiała. Jednak pewna osoba uświadomiła mi, że wcale nie musi być tak zawsze.

Siedziałam na kanapie w nudny niedzielny dzień i oglądałam telewizję. Leniwie zmieniałam kanał za kanałem i zastanawiałam się co ze sobą zrobić. Rodzice wyjechali do dziadków, a mój brat Shannon spał u kolegi. Dzisiaj nie musiałam się z nim użerać. Pomyślałam, że nie będę siedzieć bezczynnie cały dzień. Nie mogę nawet spotkać się z Dianą, bo teraz nie ma dla mnie czasu. Wyłączyłam telewizor  i przed wyjściem założyłam kurtkę, bo październikowe dni nie są już takie ciepłe. Gdy zamknęłam drzwi lekki jesienny wiatr roztrzepał moje włosy. Szłam bez celu i nagle przypomniałam sobie, że zawsze mogę iść do miejsca, w którym według mnie czas płynie wolniej. Spacer nie zajął mi dużo czasu, bo niedługo później byłam już na miejscu.

Uwielbiam tam przebywać. Zawszę mogę się tam wyciszyć, zapomnieć o wszystkim. To zielona polana, gdzie rosną dwa zbliżone do siebie drzewa, a wokół niej znajduje się mały las. Powoli się tam zbliżałam,  jednak coś mnie zatrzymało, a raczej KTOŚ. Ciemna postać leżała beztrosko w trawie pomiędzy dwoma drzewami. Podeszłam trochę bliżej by przyjrzeć się mu z bliska. Nieznajoma mi postać oparła się o drzewo i wtedy zauważyłam bruneta. Miał zamknięte oczy. Po krótkim namyśle postanowiłam się wycofać Zrobiłam krok w tył, ale ustałam na suchą gałązkę. Nie chciałam wejść w drogę nieznajomemu chłopakowi. Brunet wyprostował się i zaczął się rozglądać.Skierował swój wzrok na mnie, a ja stałam jak sparaliżowana w tej samej pozycji. Nie wiedziałam co mam w tej chwili ze sobą zrobić. Zaczęłam się cofać nie spuszczając z niego wzroku. On zresztą też wgapiał się we mnie ze zdziwieniem. Niestety nie mam zaufania do facetów, stąd moje przerażenie.

- Ej, ej, nie odchodź! - krzyknął chłopak.

Ja nie chciałam go słuchać. Ciągle się cofałam. 

- Poczekaj, nic Ci nie zrobię. - w tym momencie przyśpieszył kroku.

Chyba nie byłam jeszcze tak naiwna by zatrzymać się i z nim gadać. Skąd miałam wiedzieć jakie ma zamiary? Chciałam być od niego jak najdalej. Przez zamyślenie nie spostrzegłam, że chłopak właśnie dobiegł do mnie i jest teraz obok mej osoby.

- Zaczekaj.

Usłyszałam jego głos.. Seksowny, namiętny, nie miałam na niego określeń. Nie - puknęłam się w czoło - Dlaczego myślę o jego głosie?

- Jestem Louis - wyciągnął rękę ku mnie.

Spojrzałam nieśmiało na niego po czym spuściłam głowę, odwróciłam się i ruszyłam w stronę drogi, ale nieznajomy złapał mnie za nadgarstek.

- Dlaczego uciekasz? Boisz się mnie?

- Chyba nie będę rozmawiać z nieznajomym.

- Przecież wiesz już, jak mam na imię. To ja nie znam twojego imienia.

- Nie musisz tego wiedzieć. Śpieszę się, wybacz. - powiedziałam nieśmiało.

- Przecież dopiero co tu przyszłaś, chyba zająłem Ci twoje miejsce?

- Nie, nie przejmuj się mną, już sobie idę.

- Proszę zostań... - spojrzał na mnie - Jesteś jedyną osobą, z którą mogę teraz porozmawiać.

Po chwili namysłu uznałam, że w sumie, czemu nie. I tak nie miałam gdzie iść. Jednak obiecałam sobie, że będę ostrożna.

- Okej, no niech będzie. Tylko nie za długo. - powiedziałam i zawróciłam w stronę drzew.

Chłopak nie czekał dłużej i dorównał mi kroku. Szliśmy w ciszy, a ja w sumie to nie wiedziałam o czym mam z nim rozmawiać. Po chwili brunet odezwał się.

 - Więc... - chwilę się zastanowił - Często tu przychodzisz?

Chciałam mu odpowiedzieć, ale zapomniałam, jak ma na imię. Wreszcie przypomniało mi się, że on się przedstawił, a ja tego nie zrobiłam. Louis. Tak miał na imię.

-Tak, mogę być tu sama i myśleć o wszystkim i nawet moja najlepsza przyjaciółka nie ma pojęcia o tym miejscu.

- Dlaczego jej o tym nie powiedziałaś?

- Po prostu... Nie było takiej potrzeby. Gdy ona jest zajęta, przychodzę tutaj i rozmyślam. Oprócz niej nie mam żadnych przyjaciół.

- A ja wręcz przeciwnie. - ukazał rząd swoich białych zębów.

Zagotowało się we mnie. Często szybko się denerwuje.To nie było zbyt miłe. Ale postanowiłam to przemilczeć.

- Uczysz się gdzieś? - zmienił dosyć szybko temat.

- Tak. - odparłam.

- A gdzie? 

- A co, masz zamiar mnie odwiedzić? 

- Czemu nie. - zaśmiał się - W przyszłości... - powiedział ciszej.

Zarumieniłam się. Pierwszy raz z powodu słów tego chłopaka. To nie prowadziło do niczego dobrego...

- Masz kogoś? - zapytał prosto z mostu.

Zamurowało mnie! Jest arogancki, a w dodatku wścibski.

- Ty chyba przesadzasz, nie uważasz? - podniosłam głos.

- Nie, nie uważam tak - odparł spokojnie. - To tylko pytanie.

- A ja myślę, że chcesz za dużo wiedzieć Louis.

- Oj nie przesadzaj. - uśmiechnął się chamsko.

Nie odpowiedziałam nic, po prostu nie miałam sił na tego chłopaka. Wstałam i zaczęłam się oddalać. Ku mojemu zdziwieniu Louis siedział w miejscu. Nie obeszło się jednak bez chamskiej odzywki.

- Nie martw się, spotkamy się jeszcze! - krzyknął - A! Przy okazji, fajny tyłek! 

Odwróciłam się i zauważyłam, jak bezczelnie się gapi przygryzając wargę. 

Od teraz wiem, że nie będę miała ochoty się z nim zobaczyć. Pierwszy raz żałuję, że tu przyszłam.

I jest, 1 rozdział. Za wszelkie błędy przepraszam, 2 rozdział powinien być dłuższy. I jeszcze jedno:

CZYTASZ = KOMENTUJESZ